Waarom schrijven we het woord "een" (het lidwoord dus) eigenlijk met twee e's?

Omdat je het anders niet kan onderscheiden van en. En 'en' en een hebben een hele andere betekenis.

Het Nederlands kent in de nominatief (is de naamval die over het algemeen het onderwerp van een werkwoord aangeeft) twee bepaalde lidwoorden en één onbepaald lidwoord.

de, mannelijk (bepaald)
het, onzijdig (bepaald)
een (onbepaald)

Het onbepaald lidwoord een wordt in het Nederlands enkel gebruikt vóór een enkelvoud, om een onbepaald meervoud aan te duiden wordt simpelweg géén lidwoord gebruikt.

Voorbeeld:
Daar is een huis (lees één huis) (onbepaald enkelvoud, dus een)
Daar zijn huizen (onbepaald meervoud, dus geen lidwoord)

Een geeft dus een onbepaald enkelvoud aan, dus één (gelijk aan 1) en ja dan kun je moeilijk en schrijven want dat is een voegwoord!

Omdat dat zo gegroeid is. In het Frans une en un, in het Duits ein en eins, in het Egels one, in het Deens en. Het lijke allemaal wel een beetje op elkaar. Heel lang geleden sprak men in elke plaats een beetje anders. Later ontstonden standaardtalen. In Nederland spreken we de taal van de 17eeuwse kooplieden. Die schreven dus: een. En korten het vaak af met 'n.

Omdat we alle woorden met een lange ‘ee’-klank met ee schrijven – behalve in een open lettergreep binnenin een woord. Kreeg, geen, beef, vergeet, veel, dus ook ‘een’.
Waarom ee schrijven? Dat is ooit zo gegroeid, toen het Nederlands met latijnse letters geschreven ging worden. Je moet toch wat.